Eksiklikler, acziyetler, yetemeyişler… Bunlar rastgele değildir.
Bunlar, varlıkların haddini bilmesi içindir.
Çünkü haddini bilmeyen unutur.
Unutan sapar.
Sapan, şifayı yanlış yerde arar.
Biz her şeyi bilmeyiz. Bilsek de yapamayız. Yapsak da kontrol edemeyiz.
Bunun adı: acizliktir.
Ve bu, gerek toplumun olsun gerekse kulun şifa yolculuğundaki en önemli durağıdır.
Hastalık geldi… Biz anlamaya çalıştık.
Tedavi aradık.
Sorduk, okuduk, dua ettik, çabaladık.
Ama en sonunda anladık ki:
İlaç bir vesiledir.
Doktor bir vesiledir.
Sistem bir vesiledir.
Ama şifayı veren yalnızca Allah’tır.
Bu nedenle:
- Biz ilme hürmet ederiz ama ilimle gururlanmayız.
- Tedaviye sarılırız ama sonuca tapmayız.
- Çaresizlik hissederiz ama umutsuzluğa düşmeyiz.
- Her zaman haddimizi biliriz.
Çünkü haddini bilmek, şifaya hazır olmaktır.
Ve biz şu duayı ederiz:
“Ya Rabbi, bildikçe azanlardan değil;
Bilmedikçe dua edenlerden eyle bizi.”
Amin.
